Po siedemnastu latach długich i mozolnych negocjacji, chłopi i chłopki oraz inni ludzie mieszkający na wsi są o krok od uchwalenia Deklaracji ONZ, która może pomóc w obronie i ochronie ich prawa do ziemi, nasion, bioróżnorodności, lokalnych rynków i wielu innych.
W piątek 28 września państwa członkowskie Rady Praw Człowieka ONZ przyjęły Deklarację praw chłopów i chłopek oraz innych ludzi mieszkających na wsi. 33 państwa głosowały za jej przyjęciem, 11 wstrzymało się od głosu, a 3 były przeciwko. [1]
Deklaracją zajmie się teraz Trzeci Komitet Zgromadzenia Ogólnego ONZ na sesji, która będzie miała miejsce w październiku w Nowym Jorku. Następnie w listopadzie, z udziałem wszystkich państw członkowskich Organizacji Narodów Zjednoczonych, odbędzie się głosowanie nad jej przyjęciem. Jeśli zostanie uchwalona, Deklaracja stanie dla chłopów, chłopek i innych ludzi mieszkających na wsi potężnym narzędziem, mogącym posłużyć jako wsparcie dla działań na rzecz sprawiedliwości i korzystnych polityk narodowych, dotyczących kwestii powiązanych z żywnością, rolnictwem, nasionami i ziemią, przy uwzględnieniu dobra wiejskich producentów żywności, niezależnie od wieku i płci.
Specjalna sprawozdawczyni ONZ ds. prawa do żywności, Hilal Elver, zaapelowała do wszystkich państw członkowskich o poparcie Deklaracji. W swoim oficjalnym liście napisała: „przyjęcie Deklaracji będzie ważnym znakiem postępu, dowodem na poważne zainteresowanie społeczności międzynarodowej znalezieniem sposobów na jak najszybszą likwidację głodu, niedożywienia i ubóstwa, jak również wspieraniem zrównoważonego rolnictwa i produkcji żywności”.
Po kilku rundach międzynarodowego procesu konsultacyjnego, w 2008 roku La Via Campesina – globalny ruch chłopów, ludów tubylczych, pasterzy i pracowników migrujących przyjęła Deklarację Praw Chłopów – Kobiet i Mężczyzn. W tym samym roku, przy poparciu grup obywatelskich takich jak CETIM i FIAN International, La Via Campesina przedstawiła tę propozycję Radzie Praw Człowieka.
„Była to długa i ciężka ścieżka, lecz jako chłopi, jako ludzie, którzy doświadczyli skrajnej biedy i zaniedbania , jesteśmy twardzi i nigdy się nie poddajemy” – powiedziała Elisabeth Mpofu, Generalna Koordynatorka La Via Campesiny.
Powinno być jasne, że obecnie chłopi i chłopki oraz inni ludzie pracujący na wsi dysponują niewystarczającymi zasobami w obliczu dyskryminacji i innych wyzwań, z którymi muszą się mierzyć, dążąc do uzyskania odpowiedniego standardu życia, kiedy są ofiarami przymusowych przesiedleń i marginalizacji. Jednak po tym zwycięstwie w Genewie chłopi znajdują się o krok bliżej od rozpoznania ich praw i ich ochrony. Według Elisabeth prawa te „to m.in. prawo do życia i odpowiedniego standardu życia, prawo do ziemi, nasion i informacji oraz prawo do sprawiedliwości oraz równości pomiędzy kobietami i mężczyznami”. Przyjęcie Deklaracji jest dla niej punktem zwrotnym w walkach chłopskich na całym świecie. „Jesteśmy dzisiaj zaledwie o krok od akceptacji przez wszystkie kraje członkowskie ONZ” – dodała.
Ta Deklaracja ONZ może zapewnić globalne ramy prawne dla prawodawstwa krajowego i polityki poszczególnych państw zmierzającej do:
- lepszej ochrony praw chłopów i chłopek i poprawy warunków życia na obszarach wiejskich
- wzmocnienia suwerenność żywnościowej, walki ze zmianami klimatu i ochrony bioróżnorodności
- podjęcia działań w celu przeprowadzenia kompleksowej reformy rolnej i lepszej ochrony przed zawłaszczaniem ziemi
- realizacji prawa chłopów do zachowywania, użycia, wymiany i sprzedaży ich nasion
- zapewnienia opłacalnych cen za chłopską produkcję i praw pracowników wiejskich
- uznania praw kobiet wiejskich i zapewnienia sprawiedliwości społecznej dla wszystkich ludzi, bez względu na ich narodowość, rasę, kolor skóry, pochodzenie, płeć, język, kulturę, stan cywilny, niepełnosprawność, wiek, poglądy polityczne, religię, klasę społeczną, status ekonomiczny i społeczny oraz inne różnice, bez żadnych wyjątków.
„Podczas gdy wszystkie kraje członkowskie zadeklarowały swoje poparcie dla praw człowieka obejmujących wszystkich ludzi, głosy na nie i wstrzymania się od głosu są przerażające” – powiedziała Ramona Duminicioiu z Via Campesina Europe. „Głosy przeciwko i wstrzymania się od głosu oznaczają, że te kraje opowiadają przeciwko ochronie praw człowieka chłopów i ludności wiejskiej. Są one również przeciwne eliminacji ubóstwa, suwerenności żywnościowej i dążeniom do zmniejszenia nierówności” – dodała Ramona.
„Nasza kampania na rzecz suwerenności żywnościowej i reformy rolnej w Indonezji otrzymała ważne i bardzo potrzebne wsparcie” – powiedział przewodniczący Serikat Petani Indonesia, Henry Saragih. Indonezja uchwaliła właśnie dekret prezydencki popierający reformę rolną, która jest korzystna dla chłopów.
Kiedy Deklaracja zostanie przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w Nowym Jorku, zabierzemy zawarte w niej przesłanie z powrotem do domu, do naszych ludzi w Indonezji, i wspólnie zastanowimy się nad jej znaczeniem i nad tym, w jaki sposób możemy wykorzystać ją dla wzmocnienia naszej walki przeciwko prywatyzacji, kryminalizacji i innym naszym bolączkom. Im więcej edukujemy i informujemy naszych ludzi, tym silniejszy staje się nasz ruch. Deklaracja pozwoli nam domagać się lepszej polityki i przepisów biorących pod uwagę realia wiejskie krajów rozwijających się” – dodał Henry.
„Obecnie, pomimo tego, że wytwarzają większość spożywanej przez nas żywności – chłopi doświadczają ekstremalnych form przemocy. Ci, którzy stawiają opór są zabijani albo zamykani w więzieniach. Kryminalizacja walk chłopskich musi się zakończyć i ta Deklaracja jest ważnym krokiem w tym kierunku” – powiedział Diego z Movimiento Nacional Campesino Indígena (MNCI) i Argentina CLOC-Vía Campesina.
Uchwalenie tej Deklaracji i uznanie praw zawartych w proponowanym akcie prawnym mogą przyczynić się do lepszej ochrony praw chłopów i chłopek, a także w dłuższym czasie poprawić warunki życia na obszarach wiejskich na całym świecie. Dokument ten zapełni istniejące luki prawne w zakresie ochrony praw ludności wiejskiej i pozwoli na lepsze radzenie sobie z niewłaściwymi uregulowaniami prawnymi, które pojawią się w przyszłości. Praktyki dyskryminacyjne staną się lepiej widoczne i dzięki temu łatwiej można je będzie zakończyć.
[1] Za przyjęciem Deklaracji głosowały: Afganistan, Angola, Burundi, Chile, Chiny, Wybrzeże Kości Słoniowej, Kuba, Demokratyczna Republika Kongo, Ekwador, Egipt, Etiopia, Irak, Kenia, Kirgistan, Meksyk, Mongolia, Nepal, Nigeria, Pakistan, Panama, Peru, Filipiny, Katar, Rwanda, Arabia Saudyjska, Senegal, Południowa Afryka, Szwajcaria, Togo, Tunezja, Ukraina, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Wenezuela.
Przeciwko: Australia, Wielka Brytania i Węgry.
Wstrzymały się od głosu: Belgia, Brazylia, Chorwacja, Gruzja, Niemcy, Islandia, Japonia, Korea, Słowacja, Słowenia i Hiszpania.
Tłumaczenie i opracowanie: Jan Skoczylas.
żródło: viacampesina.org, eurovia.org
za: Zielone Wiadomości[:]